ลองมาอ่านดูกันเถอะครับ.....
หนูตัวร้อน ... ไปโรงพยาบาลเถอะ หาหมอเฉพาะทาง แพงหน่อย แต่(น่าจะ)ดีกว่านะ
พ่อไข้ขึ้น ... พาราซี้ตายม่องในตู้ยาก็มี สัก 2-3 วันถ้าไม่ดีขึ้น หมอรักษาโรคทั่วไปปากซอยก็น่าจะเอาอยู่
หนูกลับบ้าน ... แท๊กซี่ดีกว่านะ จะได้ไม่เหนื่อย มีสมาธิทำการบ้าน (สมาธิยิ่งสั้นๆอยู่)
พ่อกลับบ้าน ... ปั่นจักรยานนั่นแหละดีแล้ว ประหยัด ออกกำลังกายด้วย วันไหนฝนตกค่อยขึ้นรถเมล์
มีดบาดมืดหนู ... ไปรพ.เย็บแผลเถอะ เดี๋ยวเป็นแผลเป็น เป็นคีลอยด์ (เดี๋ยวไม่สวยไม่มีคนมาขอ ไม่หล่อไปขอใครไม่ได้)
มีดบาดมือพ่อ ... ทิงเจอร์ พลาสเตอร์ ในตู้ยาก็มี 2-3 วัน น่าจะหาย (พ่อคงไม่อัปลักษณ์ไปกว่านี้สักเท่าไรหรอก)
ปรับพฤติกรรม คอร์สล่ะ 6000 ... อะน่า นิดหน่อยเอง จะได้ไม่มีปัญหาในการคบเพื่อน จะได้มีเพื่อนดีๆบ้างสักคนก็ยังดี ชีวิตหนูยังอีกไกล
e-commerce คอร์สล่ะ 1800 ... หนังสือมือสองจตุจักรเยอะแยะ เล่มล่ะ 250 เอง เดี๋ยวก็ตายแล้ว จะอยากรู้ไปทำไม
อีก 2-3 วัน นมใกล้หมดอายุ ... หนูอย่ากินเลยเดี๋ยวท้องเสีย กระป๋องไม่กี่ร้อย ช่างมัน ไม่คุ้มค่ายาหรอก
ก็ไอ้กระป๋องเดียวกันนั่นแหละ ... พ่อกินเองดีกว่า เสียดายตังค์ ไม่น่าเป็นไรหรอก กว่านี้พ่อก็กินมาแล้ว ชิวๆ
หนูเป็นหวัด ... ยา original ดีกว่าเนอะ ชัวร์ (เขาว่า)ยา Generic ไว้ใจไม่ค่อยได้ เดี๋ยวมีผลข้างเคียง
พ่อเป็นหวัด ... ทุบหอมแดงวางข้างหมอน 2-3 คืน ถ้าไม่ดีขึ้น ยา Generic ก็โอเคแล้ว ผลข้างเคียงนิดหน่อย ไม่ถึงตายหรอก จิ๊บๆ
หนูไอ ... ไปหาหมอ
พ่อไอ ... กินน้ำอุ่นๆ เดี๋ยวก็หาย
"ผู้ชาย" คนนี้ไม่ใช่ นักบัญชี ไม่ใช่ นักเศรษฐศาสตร์ (ไม่ใช่แม้กระทั่ง วิศวกร)
"ผู้ชาย" คนนี้ก็แค่ "พ่อ" ธรรมดาๆคนนึงเท่านั้นแหละ
...
...
ถ้าทุก 1 วันที่ชีวิตพ่อสั้นลง แลกกับ 1 วันที่ชีวิตหนูดีขึ้น
... จะกี่วันก็เอาไปเถอะลูกรัก พ่อเต็มใจยกให้
ดวงตาคู่นี้ ...
อาจจะทำให้พ่อเห็นความงดงามของโลกต่อไปได้อีกหลายปี
... แต่ถ้ามันทำให้หนูมองเห็นได้อีกแม้เพียงวันเดียว
... (แม้คนที่หนูจะมอง ... อาจจะไม่ใช่พ่อ)
... เอามันไปเถอะลูกรัก ... พ่อเต็มใจยกให้
แก้วหูคู่นี้ ...
อาจจะทำให้พ่อได้ยินความไพเราะของสายน้ำต่อไปได้อีกหลายปี
... แต่ถ้ามันทำให้หนูได้ยินได้อีกแม้เพียงวันเดียว
... (แม้วันเดียวนั้น ... หนูอาจจะไม่ฟังที่พ่อบอกว่าพ่อรักหนูแค่ไหน)
... เอามันไปเถอะลูกรัก ... พ่อเต็มใจยกให้
ขาคู่นี้ ...
อาจจะพาพ่อไปได้อีกครึ่งโลกใบนี้ที่เหลือ
... แต่ถ้ามันทำให้หนูเดินได้อีกแม้เพียงก้าวเดียว
... (แม้มันอาจจะเป็นก้าวที่ทำให้หนูห่างจากพ่อไปอีก)
... เอามันไปเถอะลูกรัก ... พ่อเต็มใจยกให้
แขนคู่นี้ ...
อาจจะทำให้พ่อได้โอบกอดคนอีกมากมาย
... แต่ถ้ามันทำให้หนูได้โอบกอดคนที่หนูรักแม้เพียงครั้งเดียว
... (แม้ว่าคนที่หนูจะกอด ... อาจจะไม่ใช่พ่อ)
... เอามันไปเถอะลูกรัก ... พ่อเต็มใจยกให้
หัวใจดวงนี้ ...
อาจจะทำให้พ่ออยู่ต่อไปได้อีกหลายปี
... แต่ถ้ามันทำให้หนูอยู่ต่อได้อีกแม้เพียงวันเดียว
... (แม้ว่าหนูอาจจะไม่ใช้วันเดียวนั้นร่วมกันกับพ่อ)
... เอามันไปเถอะลูกรัก ... พ่อเต็มใจยกให้
ชีวิตนี้ที่เหลืออยู่ ...
อาจจะทำให้พ่อทำอะไรได้อีกมากมาย
... แต่ถ้ามันใช้ต่อชีวิตหนูได้แม้เพียงวันเดียว
... (แม้หนูอาจจะใช้ชีวิตที่ต่อออกไปวันเดียวนั้นเพื่อคนอื่นที่ไม่ใช่พ่อ)
... เอามันไปเถอะลูกรัก ... พ่อเต็มใจยกให้
...
...
หนูจะรู้ไหมว่า
หนูทั้งสองเกิดมามีหัวใจสองดวงที่ "อายุหัวใจ" ไม่เท่ากัน
...
...
ที่สุดแล้ว ....
"ผู้ชาย" คนนี้ไม่ใช่ นักบัญชี ไม่ใช่ นักเศรษฐศาสตร์ (ไม่ใช่แม้กระทั่ง วิศวกร)
"ผู้ชาย" คนนี้ก็แค่ "พ่อ" ธรรมดาๆคนนึงเท่านั้นแหละ
